Vandaag bezocht het EonA/AWF-team het Aygüler Dericilik slachthuis in Kazan (Turkije).
Het is groot en verkoopt zijn vlees aan diverse ondernemingen, inclusief Namet, naar alle delen van Turkije ten oosten van Ankara. De leiding van deze vestiging berust bij twee broers van wie wij vandaag er een ontmoetten. We legden hem uit wat ons werk inhoudt en waarom wij daar waren. Wij toonden hem positieve voorbeelden en ontwerptekeningen van Dr. Temple Grandin en gaven tips om het natuurlijk gedrag van de dieren te gebruiken om stress te verminderen.
Hij stelde heel duidelijk dat hij niet geïnteresseerd is in het verbeteren van dierenwelzijn als dit hem geld kost. Hij stelde dat hij alle installaties zelf gebouwd had om geld te besparen. Het had geen zin om met hem te praten, dus vroegen wij hem of we de opvangruimte, de looppaden en de slachtruimte mochten zien en filmen.
Hoewel elk slachthuis in Turkije dat wij hebben bezocht, ernstige dierenwelzijnsproblemen had: dit slachthuis was absoluut verschrikkelijk. Het lijden van de Charolais en Holsteiner stieren was hartverscheurend om aan te zien. Het ontwerp van de toevoergang en de slachtbox was een ramp, de vloer was spiegelglad en het personeel was dom, wat leidde tot wreedheid.
Als wij morgen op het Ministerie van Landbouw de ambtenaar ontmoeten die verantwoordelijk is voor dierenwelzijn tijdens het slachten, zullen wij er met klem op aandringen dat deze vestiging gesloten wordt.
Stieren bestijgen elkaar om hun leiderschap te vestigen. Zij hebben de neiging dat vaker te doen als zij opgewonden of nerveus zijn. Ofschoon deze vestiging gespecialiseerd is in het slachten van stieren was de toevoergang niet voorzien van een installatie om het klimmen te voorkomen, terwijl de zijkant niet stevig was. Daarom zagen wij telkens stieren op de ruggen van de dieren voor hen springen en vervolgens met hun poten bekneld raken als zij terugvielen, waardoor zij aan hun poten gewond raakten.
De vloer was zo glad en bedekt met mest waardoor elke tweede stier juist in de bochten onderuit gleed.
De stieren werden daarna gedwongen op een helling te lopen die extreem glad was en dan 180 graden om te keren om een kantelbox binnen te gaan. Op deze hoek ging elke stier onderuit. We zagen dezelfde stier drie keer vallen terwijl hij stond te wachten om te draaien en de box in te gaan. De medewerker ging maar door met het dier te porren met een stroomstootwapen. De stier snoof en ademde zwaar door de stress.
Sommige stieren probeerden bij deze scherpe, gladde bocht over de afscheiding te springen.
Eentje viel en kwam met zijn neus op de stang waardoor hij een bloedneus kreeg. Het was duidelijk dat deze gevaarlijke en slecht ontworpen hoek regelmatig paniek veroorzaakte, omdat het de enige plaats was waar een hogere afscheiding was om te voorkomen dat sommige dieren zouden proberen te ontsnappen en eroverheen zouden springen.
Als de stier de hoek van 180 graden om was om de kantelbox binnen te gaan kon hij de hele slachtruimte en het personeel zien. Dit schrikbeeld zorgde voor nog meer paniek. De vloer van de toevoergang en de kantelbox was als een ijsbaan zo glad.
De stieren raakten volledig in paniek als de kantelbox ging draaien. Voortdurend raakten ze met de poten bekneld in de stangen aan de voorkant van de kantelbox als zij probeerden overeind te blijven. Daarna werd een ketting om de poot gedaan en voortgetrokken terwijl het dier met zijn poot nog vast zat aan het metalen zijhek van de box!
Daarna werden de stieren aan één poot helemaal omhoog gehesen tot aan het plafond. Nergens raakte nog een lichaamsdeel de vloer; 600 – 700 kilo hangend met een metalen ketting om de enkel en met het volle gewicht drukkend op de longen en andere interne organen.
Op dit moment begonnen de stieren krijsen – het geluid van de schreeuwende stieren was overal in het slachthuis te horen. Het ergste was dat sommige stieren zo meer dan twee minuten moesten blijven hangen voordat hun de keel werd doorgesneden.
Bij sommige dieren werd de keel niet goed doorgesneden waardoor de slachter terug moest komen om de hangende stier de keel nogmaals door te snijden.
De stieren bleven duidelijk nog lang in leven na de halssnede, terwijl ze bewogen, met hun ogen knipperden en probeerden de kop op te richten.
We gingen terug naar het kantoor en vertelden de baas dat dit slachthuis zeer ernstige dierenwelzijnsproblemen had en zeiden hem gedag. Wij stelden de beide aanwezige dierenartsen, die het met ons eens leken te zijn maar machteloos te staan, op de hoogte van onze mening.
We konden hier vandaag niets uitrichten om het lijden van de stieren enigszins te verlichten. Het gedrag van de eigenaar biedt geen hoop voor de toekomst. We zullen daarom de bedrijven die van dit slachthuis vlees afnemen op de hoogte stellen en er bij hen op aandringen dat zij daarmee stoppen en het Ministerie van Landbouw vragen dit slachthuis te sluiten.
